محققان  مدعی شده‌اند که در نهایت توانسته‌اند دلیل پرواز نکردن پنگوئن‌ها را کشف کنند. به گفته این دانشمندان، پنگوئن ها از این رو نمی‌توانند پرواز کنند که شناگران خوبی هستند و هیچ پرنده‌ای نمی‌تواند در هر دو زمینه خوب باشد.

این موجودات پس از دستیابی به مهارت های شیرجه با قدرت رانش بال که به آن ها اجازه داده در اعماق زیاد به دنبال غذا بگردند، به جای هوا راه اقیانوس را انتخاب کردند.

تکامل عدم قابلیت پروازدر پنگوئن ها برای چندین دهه دانشمندان را سردرگم نگه داشته بود.

اما اکنون پژوهش جدید در مورد «ماهی گیرک‌ها» که شیوه شیرجه و شنای آن ها بسیار شبیه به پنگوئن ها بوده اما هم چنان می‌توانند پرواز کنند، نشان داده که که بال پرندگان نمی‌تواند هم برای شنا و هم پرواز مورد استفاده قرار بگیرد.

نیرویی که این پرندگان برای پرواز نیاز داشتند، در بالاترین حد بوده و برای یک پرنده با قابلیت پرواز، 31 برابر بیشتر از نیروی صرف شده در زمان استراحت است.

ماهی‌گیرک ها که از خانواده مرغان دریایی هستند، در سواحل قطبی به وفور دیده شده و در گروه های بزرگ و پر سر و صدا زندگی می‌کنند.

این پرندگان به دنبال غذا شیرجه‌های کوتاه کم عمق در آب زده و می‌توانند تا عمق 91.5 متر برای دستیابی به ماهی برسند.

پنگوئن ها می‌توانند تا عمق 564 متر به دنبال ماهی، ماهی مرکب و سخت‌پوستان کوچک موسوم به کریل ها شیرجه بزنند اما روی زمین عجیب بوده و برای حرکت از راه رفتن یا سر خوردن روی شکم هایشان استفاده می‌کنند.

دیرینه شناسان با کشف تراکم استخوان های پنگوئن ها که در 36 میلیون سال گذشته افزایش یافته، اثبات کرده‌اند که این پرندگان روزگاری پرواز می‌کردند.

این امر نشان می‌دهد که پنگوئن های امروزی نسبت به اجداد خود بسیار سنگین‌تر شده‌اند. استخوان این موجودات قبلا توخالی بوده، به همان ترتیب که پرندگانِ امروزی با قابلیت پرواز، از استخوان های توخالی برخوردارند.

استخوان‌های توخالی سبک‌تر از استخوان های متراکم بوده که کار پرواز را آسانتر می‌کند. پنگوئن ها پس از تغییر مسیر جستجوی غذای خود از هوا به درون دریا به موجودات زمینی با استخوان متراکم‌تر تبدیل شدند.